'at eight thirty we leave'

aller eerst zal ik jullie even voorstellen aan quinten, mijn nieuwe bff. hij leeft in chinatown, spreekt gebrekking engels, is waarschijnlijk lichtelijk autistisch, houd van schema's en op tijd komen, kijkt lichtelijk scheel, haat zijn werk, maakt grapjes die niemand begrijpt, and loooves his pink umbrella. 

zijn houding op de foto geeft precies weer hoe quint echt was. het begon allemaal met een van de allereerste (lichtelijk onverstaanbaar) dingen die hij zei door zijn geliefde microfoon voorin de bus: 'single ladies can call me, but not after eleven, then I sleep'' --> maar dan met een chinees accent. iedereen lach al helemaal dubbel natuurlijk. op het eind van zijn speech, zo'n lange drie kwartier chinees/engels gebrabbel verder gebaarde floor naar hem dat ze wilde slapen. waardeerde die niet echt, (weer een speech van 10 minuten over respect en 'that's just my job, telling you stories') maar hij is ook wel een beetje van ons gaan houden nadat wij de enige waren die actief meededen met zijn quiz over alles wat hij eerder die dagen voor info aan ons had verteld. (thank god for wikipedia en internet op eva d'r mobiel). dus we hebben nog een cadeautje gewonnen ook. ook mooi waren zijn verhalen over 'were driving to the saus of america' (saus is south) en nog mooier was hoe hij: on your left hand uitsprak. maar het allermooiste aan hem was toch wel zijn roze paraplu en het feit dat hij minstens 30 keer herhaalde hoe laat we weer bij de bus moesten zijn:
'' you have to be back at 8.30. that is eight-tree-zero. uuh, be back at eight thirty. i love you guys, but the bus leaves at eight thirty. so, uuh if you're late, thats youre own fault. we are leaving at 8.30, alright. eight, tree, zero. don't be late, oke? uuh. okay. see you at 8.30''
tijdens deze dagelijkse en elke paar uur weer terugkomende speeches van hem, was iedereen aan het gniffelen, en wij, in ons eigen geteroriseerde achterste gedeelte van bus, keihard aan het lachen. en als we dan eindelijk de bus uit waren liep quint met mijn roze umbrella voorop als moeder eend, met ons als baby'tjes erachter aan. vooral de mede-chinezen in de bus volgden hem alsof ie honing aan zijn chinese billetjes had. toch is het zo op (digitaal) papier niet goed over te brengen wat voor een hilarisch typ onze quint was, daar had je bij moeten zijn. 
maargoed, nu over het weekend. de nigaria falls is denk ik het mooiste wat ik ooit gezien heb. met een boot tussen de 3 watervallen gevaren. (zeiknat) maar wel heeeel gaaf: regenbogen op 2 meter afstand, en de watervallen zo dichtbij! maar ook dat kan ik niet beschrijven. ik kon er echt uren naar kijken, iets wat we ook gedaan hebben, waardoor we vijf minuten te laat bij de bus waren. (sorry quinten..)'s avonds dan eeeeindelijk mijn eerste vegaburger kunnen eten in het hardrock cafe! hemelss, na al die weken leven op pizza en sla. zondag naar washington en philadelphia geweest. in washington gepraat met een oud veteraan die gevochten heeft in vietnam en korea. wij, floor sophie en ik, hadden ons eindexamen over vietnam dus daar wisten we nog veel vanaf en daarom was het extra interresant om met deze man te praten. hij was pas 19 toen die uitgezonden werd. nu is hij tachig en hangt hij rond bij het oorlogsmonument in washington, waar ook wij hem ontmoet hebben. natuurlijk ook nog een bezoekje gebracht aan the white house, heel cool. er liep nog een man op het dak, maar kon niet zien of het misschien obama was. waarschijnlijk niet, maargoed. wel viel het op dat het helemaal niet opvallend goed beveiligd was. er was maar 1 politievrouw te vinden en over het hek zou je makkelijk heen kunnen klimmen. in philadephia ben ik naar de allereerste openbare toilet van amerika geweest, waar ook thomas jefferson en nog meer historisch personen waarvan ik momenteel de naam van ben vergeten hun behoefte hebben gedaan.